Μαντινάδες για τα δάκρυα
(Πηγή: http://crete.mmx.gr/mantinades/category/dakrya)
Το δάκρυ μου ‘ναι ακριβό στα μάθια όντε πορίζει
γι’ αυτό τα βγάνω σπάνια και μόνο ‘κεια π’ αξίζει.
Σαν τσι σταγόνες τση βροχής στων αμαθιών την άκρη,
Κύλα από τότε που ‘φυγες της μοναξιάς το δάκρυ.
Η θύμησή σου προκαλέι πόνο που φέρνει δάκρυ
και εξεβαρέθηκα το μπλιο στων αμαθιών την άκρη.
Αν γίνω δάκρυ της καρδιάς στα μάτια σου και φτάσω
Μη με σκουπίσεις άσε με εκειά να κρουσταλιάσω.
Απ’ όταν εχωρίσαμε έχει να ξημερώσει
Ήλιος να βγει στα μάτια μου το δάκρυ να στεγνώσει.
Μην περιμένεις δάκρυα στο φεύγα σου να βγάλω
γιατ’ έχω νοιώσει στη ζωή πόνο και πιο μεγάλο.
Έχουν τα μάτια μου καιρό να δούνε τα δικά σου
και με παράπονο πικρό θα κλάψουνε μπροστά σου.
Ήθελα να ‘μουν δάκρυ σου κι όταν θα κλαίς να κάνω
ζωγραφιστό το σ’ αγαπώ στο μάγουλό σου επάνω.
Βουβό το δάκρυ κύλησε στην αναστόρησή σου
κι ας μου φωνάζει η λογική δεν άξιζε, θυμήσου.
Μην κλαίς αυτούς που έχουνε όνειρα σκοτωμένα,
άλλους να κλαίς που τα ‘χουνε αζωντανά θαμμένα.
Έφυγες και προσπάθησα το δάκρυ να μη βγάλω
μα είναι τοσανέ πολλά που σπρώχνει τόνα τα’ άλλο.
Αντί να κλαίω τραγουδώ μα ποιος καταλαβαίνει
μεσ’ στην ψυχή μου ήντα μπορεί στ’ αλήθεια να συμβαίνει.
Πήρα τους δρόμους κι έκλαιγα που βρίσκεσαι μακριά μου
κι εσμίξανε με τη βροχή πάλι τα δάκρυά μου.
Έλα να δεις το δάκρυ μου και πες που να το βάλλω
που γέμισα τσι θάλασσες και δε χωρούνε άλλο.
γι’ αυτό τα βγάνω σπάνια και μόνο ‘κεια π’ αξίζει.
Σαν τσι σταγόνες τση βροχής στων αμαθιών την άκρη,
Κύλα από τότε που ‘φυγες της μοναξιάς το δάκρυ.
Η θύμησή σου προκαλέι πόνο που φέρνει δάκρυ
και εξεβαρέθηκα το μπλιο στων αμαθιών την άκρη.
Αν γίνω δάκρυ της καρδιάς στα μάτια σου και φτάσω
Μη με σκουπίσεις άσε με εκειά να κρουσταλιάσω.
Απ’ όταν εχωρίσαμε έχει να ξημερώσει
Ήλιος να βγει στα μάτια μου το δάκρυ να στεγνώσει.
Μην περιμένεις δάκρυα στο φεύγα σου να βγάλω
γιατ’ έχω νοιώσει στη ζωή πόνο και πιο μεγάλο.
Έχουν τα μάτια μου καιρό να δούνε τα δικά σου
και με παράπονο πικρό θα κλάψουνε μπροστά σου.
Ήθελα να ‘μουν δάκρυ σου κι όταν θα κλαίς να κάνω
ζωγραφιστό το σ’ αγαπώ στο μάγουλό σου επάνω.
Βουβό το δάκρυ κύλησε στην αναστόρησή σου
κι ας μου φωνάζει η λογική δεν άξιζε, θυμήσου.
Μην κλαίς αυτούς που έχουνε όνειρα σκοτωμένα,
άλλους να κλαίς που τα ‘χουνε αζωντανά θαμμένα.
Έφυγες και προσπάθησα το δάκρυ να μη βγάλω
μα είναι τοσανέ πολλά που σπρώχνει τόνα τα’ άλλο.
Αντί να κλαίω τραγουδώ μα ποιος καταλαβαίνει
μεσ’ στην ψυχή μου ήντα μπορεί στ’ αλήθεια να συμβαίνει.
Πήρα τους δρόμους κι έκλαιγα που βρίσκεσαι μακριά μου
κι εσμίξανε με τη βροχή πάλι τα δάκρυά μου.
Έλα να δεις το δάκρυ μου και πες που να το βάλλω
που γέμισα τσι θάλασσες και δε χωρούνε άλλο.